Rozdział 14

*

-Hm… To jak myślisz, co kupić Nadii? –zapytał Kamil gdy jechaliśmy autobusem, ponieważ Kamil nie miał prawa jazdy, a ja swój samochód zostawiłam w domu.

-Szczerze to nie wiem…Co właściwie…- przerwał mi kolejny fan.

-Mogę prosić pana o autograf?

-Jasne, spoko- uśmiechnął się Kamil. Cena bycia piłkarzem- rozpoznawalność.

-Fajną ma pan dziewczynę- mruknął nieśmiało fan.

-Hahhahahaha, boże.- wybuchłam śmiechem.

-To nie moja dziewczyna młody. –wyjaśnił zakłopotany Kamil.

-Aha, przepraszam.

-Nic się nie stało- zaśmiałam się. Fan, zadowolony autografem odszedł.- No więc, co myślisz o jakieś ładnej biżuterii?

-Dobry pomysł… Wiesz co, przypomniałem sobie coś.

-Co?

-Jej urodziny są dzień wcześniej niż nasza 2 rocznica…

-Gratuluje, zapomniałbyś.

-Sorry…

-Mam pomysł, jedziemy do Galerii Dominikańskiej. Wysiadamy.- mruknęłam i pobiegliśmy do tramwaju.

-Gdzie jedziemy?

-Zobaczysz. Mam genialny pomysł.

-No dobra, ufam Ci…

*

10 minut później byliśmy już w na miejscu.

-Chodź no… -pociągnęłam go za rękę, gdy zatrzymał się koło nowego modelu Mercedesa.

-Ale no…

-Wiem, że jest cudowny, ale mieliśmy kupić prezent dla Nadii.

-No tak.- mruknął.

*

-Apart? Serio? Co to za pomysł?

-Skoro Nadia ma urodziny, a niedługo rocznica, to możesz zrobić jej grawerowany naszyjnik, na przykład takie serduszko.- wskazałam na delikatny łańcuszek z złotym serduszkiem.

-Świetny pomysł!- zawołał rozentuzjazmowany. –Jaki napis?

-Nie wiem, coś w stylu „kocham Cię, Kamil”

-Hahha, głupia- uśmiechnął się.

-Pomóc w czymś?- zapytała ekspedientka. Z jej pomocą szybko zaprojektowaliśmy prezent.

-A więc jutro już będziesz mógł go odebrać.- uśmiechnęłam się.

-Dzięki za pomoc, serio.- powiedział i dał mi buziaka w policzek.-Idziemy do Maca?

-Haha, jasne… Ale czy ty nie możesz? Trener nie był by szczęśliwy…

-Oj tam, trener nie widzi!- uśmiechnął się szeroko i pociągnął mnie w stronę Mac Donalda.

*

-Dzięki za pomoc.- powiedział Kamil gdy doszliśmy już na przystanek.

-Nie ma za co.- uśmiechnęłam się.-O, mój autobus już jedzie.- mruknęłam.

-No to pa.- przytulił mnie, a ja wsiadłam do autobusu.

*

Następnego dnia rano, dowiedziałam się, że mamy z Alą odwołane zajęcia, z powodu jakieś wizytacji.

-To co robimy? Dzięki bogu, jeden dzień mniej Baśki…

-Może jakieś małe zakupy, a potem odwiedzimy chłopaków?- zaproponowałam.

-O tak, świetny pomysł!

Na zakupach spędziłyśmy około 2 godzin.

Obładowane nowymi ciuchami i kosmetykami, pojechałyśmy na Oporowską.

-Heeeej!- zawołałam stojąc na murawie.

-Siema!- krzyknął Mati. –Gdzie Alę zgubiłaś? -zaśmiał się.

-Ej wiesz że nie wiem…

-A ja wiem!- zawołał Amir. -Tam!- wskazał na schody do recepcji.

Ala stała z Robertem. Całowali się.

-Uuuuuuu!- zawołali Paweł i Kamil.

-Jezu jak słodko…- rozczuliłam się.

-Zrobię im zdjęcie. – zawołał Adam i szybko wyjął telefon.

-Wyślij mi, wyślij!- poprosiłam. Zdjęcie szybko znalazło się na facebooku.

-Gratuluję- przytuliłam Alę kiedy wreszcie zeszła na murawę.- Szczęścia kochana.- przytuliłam ją.

-Dziękuję, wreszcie jestem szczęśliwa.-uśmiechnęła się.- I mam nadzieję, że Lena zaakceptuje Roberta…

-Na pewno.- uśmiechnęłam i poszłam na trybuny.

*

-Jak tam było wczoraj z Kamilem? Macie prezent?

-Mamy. Dzisiaj Kamil musi go odebrać, mam nadzieję że Nadii się spodoba.. -mruknęłam.

-A wiesz że ty i Kamil byliście na jakimś plotkarskim szmatławcu w Internecie?- zaśmiała się Ala.

-Jezu nie…

-Tak.

-Weź, jakoś mnie to nie interesuje… Wiesz, że Śląsk będzie kogoś sprzedawał?

-Niee…Ciekawe kogo…

-Mam nadzieję że Johana…- mruknęłam pod nosem.

-Ja też mam taką nadzieję.-powiedziała Ala.-A właśnie Liluś jest sprawa.

-No mów o co chodzi.-uśmiechnęłam się.

-Więc tak...pomogłabyś mi w przeprowadzce?

-Gdzie Ty się przeprowadzasz? -udałam że nie wiem o co chodzi.

-No jak to gdzie. Do Roberta przecież. Lilka głupolu.. -zaśmiała się Ala.

 -No wiem przecież żartowałam tylko. Jasne że Ci pomogę. To kiedy?

-Hm..teraz by było najlepiej. Robert mi dał klucze.. więc wystarczy teraz tylko pojechać do Waldka po rzeczy.-odpowiedziała Ala.-No i musimy najpierw pojechać po Lenkę.

 -No dobrze. To jedziemy.-zadecydowałam wyciągając z torebki kluczyki od auta. Chwilkę później pojechałyśmy po Lenkę do przedszkola a następnie do mieszkania Waldka po rzeczy Ali i Leny.

-Mamusiu co się dzieje? -zapytała Lenka widząc że pakujemy rzeczy do samochodu.

-Słonko...-Ala usiadła obok Lenki.-Chodzi o to że...wiesz że mamusia rozstała się z tatą. Dlatego nie mieszkamy już razem a tymczasowo mieszkałyśmy u wujka Waldka. No ale teraz mamusia ma nowego chłopaka...tak Roberta ,i się do niego wyprowadzamy. Wiem to trochę skomplikowane, ale kiedyś na pewno zrozumiesz.-wyjaśniła.

-Cyli...jak Ty mas nowego chłopaka to on telas będzie moim nowym tatusiem?

-Jak będziesz chciała...-uśmiechnęła się Ala.

-Tiaaak! -ucieszyła się Lenka i wsiadła już do samochodu.

-Widzisz Ala, Lenka w pełni zaakceptowała Roberta. Nie masz sie czym martwić.-rzekłam.

 -Mam nadzieję że teraz wszystko sie ułoży i będzie tylko lepiej...

-Na pewno. Zobaczysz. -przytuliłam ją mocno. Pół godziny później pojechałyśmy do mieszkania Roberta. Pomogłam Ali wszystko poukładać pożegnałam się z nią i pojechałam do domu.

-Debilu! -od razu kiedy weszłam do domu usłyszałam krzyki Rafała. Chwile później o mało co nie oberwałam pilotem od telewizora.

-Jezu co tu się dzieje? -jęknęłam.

-Ten imbecyl zżarł mi ostatnie ciastko! -krzyknął Rafał wskazując na Łukasza.

-Boże jak dzieci.. -westchnęłam i odłożyłam torebkę na wieszak. -A Kasia gdzie? I Piotruś?

-Na zakupach.-oznajmił Rafał.-A właśnie! Sprzedają Voskampa. Do Holandii.

-Co.. co.. serio? -jakoś nie dotarło to do mnie w pełni.

-No tak. Śląsk sprzedaje Voskampa .-powtórzył tym razem Łukasz.

 -O JEZU! Muszę jak najszybciej powiedzieć to Ali! -zawołałam i pobiegłam do mojego pokoju po laptopa. Włączyłam skype, Ala była akurat dostępna więc nacisnęłam zieloną słuchawkę i do niej zadzwoniłam.