Rozdział 9 :3

-Wow, jaki kierunek?- uśmiechnęłam się.

-Filologię polską- powiedziała dumnie Ala- Przerwałam na 2 roku, ponieważ urodziła się Lila.

-No no… Ja się zastanawiam na jakie studia się wybrać…- jęknęłam.-Kiedyś zastanawiałam się nad szkołą wizażu ale…

-To doskonały pomysł! Przecież wspaniale malujesz paznokcie, i robisz makijaż… przerwała mi Ala.

-Wiesz co? Chyba masz rację.- rzekłam gdy doszłyśmy już na plażę.- pochwalę się wieczorem braciom. –zaśmiałam się.

-A propos braci, Łukasz tu idzie.- zdziwiła się Ala.

-Heej Gabi, mogę Cię na chwilkę prosić?- wyjąkał.

-No okej- dziewczyna była zdziwiona.

-Uuuu- zawołałyśmy chóralnie. Chwilę później Gabi wróciła z szerokim uśmiechem na twarzy.

-Co tak zacieszasz?

-Idę zaraz się przygotować na randkę.- uśmiechnęła się

-Randkę? Jaką?- musiałam ogarnąć fakty. –Z moim bratem?!

-Tak. – Gabi była niesamowicie szczęśliwa.

-Szczęścia kochana- obie z Alą ją przytuliłyśmy.

-No to ja lecę, paaa.- pobiegła w stronę hotelu.

-Słuchaj, muszę Ci coś powiedzieć.- zaczęła nieśmiało Ala.

-Mów mów.- rzekłam zachęcającym tonem.

-Johan wysyłał mi groźby.

-Jak to?- zdenerwowałam się.

-Tak to. Boję się- powiedziała Ala i ukryła twarz w dłoniach.

-Co pisał?- objęłam przyjaciółkę ramieniem w celu dodania jej otuchy.

-Pisał że odbierze mi Lenkę!- zaszlochała.

-A myślałaś nad odebraniem mu praw rodzicielskich w sądzie?

-Nie…Lila, jesteś geniuszem.- rozpromieniła się i przytuliła mnie.

-No, tym zajmiesz się po powrocie, a teraz chodź do morza.- pociągnęłam ją za rękę.

-Ala, płakałaś?- zdziwił się Waldek.

-Yhym- mruknęła pod nosem.

-Nie płacz- powiedział i przytulił ją mocno.

-Słodko.- szepnęłam z uśmiechem.

Nagle znalazłam się pod głęboko wodą.

-Rafaaał! Ja nie umiem pływać! Ratunku!- krzyknęłam

Chwilę później leżałam już na brzegu w ramionach Tadeusza, który mnie uratował.

-Dziękuję, myślałam, że się utopię- zaczęłam płakać.

-Spokojnie, już wszystko dobrze.- przytulił mnie do siebie. Kilka sekund później przybiegł do nas Rafał.

-Lilka, przepraszam, ja nie chciałem, nie wiedziałem, że nie umiesz pływać, przepraszam!

-Spadaj- mruknęłam i przytuliłam się do Tadeusza.

-Wiesz, że jutro już musimy wracać?- obrońca szepnął mi do ucha.

-Nie, tu jest tak pięknie…-jęknęłam.

-Niestety, sezon nadchodzi…- Tadeusz był równie niezadowolony.

-Lilka, idziemy?- zapytała Ala biegnąc w moim kierunku z Leną.

-Okej, okej.- powoli uwolniłam się z objęć piłkarza i poszłam w kierunku hotelu.

-Słodko razem wyglądacie.- stwierdziła po drodze Ala.

-Dziękuję- mruknęłam.

-No co? Taka prawda.

-A idź…-mruknęłam i trzasnęłam drzwiami od mojego pokoju.

-Co masz taki zły humor?

-Nic. Jest w porządku.

-Jasne…

-No tak, nic się nie stało.

-Nie chcesz mówić to nie mów. Jak zmienisz zdanie to jestem u siebie.

Chwilę później pożałowałam że tak chłodno potraktowałam Alę.

Zapukałam do drzwi jej pokoju.

-Proszę.- usłyszałam i weszłam.

-Ala, przepraszam za moje zachowanie. Nie powinnam Cię tak potraktować… nic nie zrobiłaś.- przysiadłam na brzegu jej łóżka.

-Spokojnie, przecież my dziewczyny nie raz mamy swoje humory.- uśmiechnęła się i przytuliła mnie.

-Nie wiem co się stało, jakoś tak…

-Nie ważne. Pacz, znalazłam Ci dobrą uczelnię.- odwróciła tablet w moją stronę.

-Ooo, dziękuję.

-Po wakacjach złóż papiery.

-Złożę- uśmiechnęłam się. –Jutro się pochwalę braciom.

-Na pewno będą dumni. – zaśmiałam się.

-Z pewnością. Wiesz, że trzeba się spakować?

-Wiem, już jutro wracamy, tak bardzo nie chce mi się wyjeżdżać. Tu jest cudownie.

-To prawda. Ale jak tylko wrócimy do Wrocławia, wytoczę Johanowi sprawę o odebranie praw rodzicielskich.

-I dobrze… Zasłużył. Ja lecę się pakować.- rzekłam i wyszłam.

*

Rano, obie spakowane, wraz z Lenką wyruszyłyśmy na lotnisko, gdzie miała czekać Gabi.

-Heeej.- zawołała wesoło na nasz widok i przytuliła nas obie.

-Hej- odwzajemniłam uścisk.- Co ty taka szczęśliwa, co?- zaśmiałam się.

-Aaa… noo… bo…powiem wam potem.- wyjąkała i podeszła do Łukasza. I już wszystko wiadomo.

Chwilę później zaczęła się odprawa. O godzinie 13 siedzieliśmy już wszyscy w samolocie, wracając do szarej polskiej rzeczywistości.

*

-Jaaa uwieeelbiaaam jąąąą!- wyli Łukasz, Rafał, Mateusz i Marian.

-Mam was dosyć.- zaczęłam szukać wolnego miejsca, jak najdalej od nich. Znajdowało się ono na drugim końcu samolotu, koło Tadeusza.

-Hej. Mogę?- zapytałam wskazując na puste miejsce.

-Jasne, jasne.

-Tak właściwie to jakiej muzyki słuchasz?- zapytałam po kilku minutach ciszy.

-Rapu, różnego, chyba najczęściej Eminema. Słuchasz ze mną?

-Spoko. Wzięłam słuchawkę, w której usłyszałam I’m not afraid. Zaczęłam podśpiewywać.

-I’m not afraid, to take a stand….everybody, come take my hand…

- Ładny masz głos.

-Dziękuję. Mogę teraz ja coś puścić? Obrońca przytaknął. Wyjęłam mój tablet, podłączyłam słuchawki i puściłam Mein Herz.

-No no, niezły jest. Kto to?

-Kayef.

- Ile ma lat?

-18.- mruknęłam ziewając.

-Wow. – Tadeusz był zdziwiony.

Znowu ziewnęłam.

-Śpiąca?

-I to jak…- mruknęłam.

-No to śpij. Możesz się oprzeć.

-Dzięki.- oparłam i zaczęłam odpływać do Krainy Morfeusza. Ostatnią rzeczą jaką zapamiętałam było, że Tadeusz przytulił mnie do siebie i tak zasnęłam.

*

Po powrocie do domu sprawdziłam Facebooka.

-Co to jest?!- wrzasnęłam na pół domu, aż Łukasz i Rafał przybiegli do mojego pokoju.

-Co?- zapytali na raz. Odwróciłam komputer w ich stronę.

-Zdjęcie, a co?- mruknął Rafał.

-Ładnie wyszłaś.- zdjęcie przedstawiało mnie i Tadzia w samolocie.

-Dziękuję. – uśmiechnęłam się pod nosem.

-Idziesz jutro na trening?

-Jasne.

-Ciekawe czy Tadzio się stęsknił…- powiedział Łukasz.

-Zaczynasz jak Ala.

-Hhahahahah- zaczął się śmiać Rafał.

-Ale śmieszne kołku.

-Bardzo.

-Właśnie, jak tam Gabi?- zapytałam z szerokim uśmiechem.

-Ee, chcecie kawy?- zapytał Łukasz i szybko się ulotnił.

-Ach ta miłość- westchnęliśmy chórkiem z Rafałem.