Rozdział 16

-Chciałeś coś ode mnie?- zapytałam gdy już podeszłam do Tadzia.

-Nie no nic…

-Zakochani!- zawołał Paweł i oblał nas swoim Poweradem.

-Fuuuj! Paweł!

-Idioto…-mruknął Tadek.

-Super pajacu, muszę zmyć makijaż.- warknęłam i poszłam do łazienki w recepcji.

Po upływie pięciu minut wróciłam na trybuny. Ala zdziwiła się, widząc mnie bez makijażu.

-Jezu, Lilka, co się stało?

-Ech ten debil Paweł oblał mnie Poweradem. Musiałam zmyć makijaż… niestety

-Nie jest źle kochana.

-Jest okropnie.- mruknęłam i założyłam na głowę kaptur

-Nie jest.- uśmiechnęła się i zdjęła moje nakrycie głowy

-Wyglądasz ładnie!

-Wcale nie!

-Jezu Lila co ci się stało? Zero makijażu… - zawołał Rafał gdy do nas podbiegł.

-Paweł- mruknęłam.-Oblał mnie Powerade’m idiota.

-Hahhahahahaha beka!

-Rafał, to nie jest śmieszne!

-Przepraszam.- bramkarz zrobił smutną minkę.

-Wyglądam przez niego jak idiotka.

-Wcale nie, ładnie wyglądasz- wtrącił Socha który nagle pojawił się koło nas.

-Nie podrywaj, i tak nie masz szans!- krzyknął z daleka Mati.

-No dzięki!- odgryzł się Tadek.

-Nie ma za co!- zaśmiał się Cetnar i potknął się o worek z piłkami.-Kurwa!- wrzasnął i wylądował twarzą na murawie.

-POKARAŁO! –zawołałyśmy obie z Alą, a Tadeusz i Rafał zaczęli się śmiać.

-Ale śmieszne.

-Bardzo- uśmiechnął się Robert który właśnie przyszedł.

-Hej kochanie- powiedziała Ala i przytuliła się do niego.

-Zakochani są wspaniali- mruknęłam rozmarzonym głosem.

-Wiesz Aluś co dzisiaj jest? –zapytał Robert obejmując ją ramieniem.

-Nie…-Ala była zdziwiona.

-Ostatni trening Voskampa w Śląsku!- ucieszył się.

-Aaa… no tak!

Chwilę później zaczął się trening.

*

-Chłopaki, macie 15 minut przerwy!- zawołał trener Levy i opuścił boisko.

Po chwili podszedł do nas Johan.

-Czego chcesz?- warknęła nieprzyjaźnie Ala.

-Nie myśl sobie, że to koniec Twoich kłopotów! Jeszcze tego pożałujesz suko…-podszedł bliżej Ali.

-AAAA!- pisnęła Ala.

-Zostaw ją!- odepchnęłam piłkarza.

-Spierdalaj stąd, dobrze ci radzę Johan.- mruknął Robert i odciągnął go.

-Alka pożałujesz jeszcze! –krzyknął na odchodne.

-Tylko tkniesz moja dziewczynę, to inaczej pogadamy!- krzyknął Robert.- Nie płacz kochanie.- powiedział ocierając łzy z policzków Ali.

-Ale ja się go boję!- załkała.

-On nic Ci nie zrobi! -przytulił ją.

-To może ja was zostawię samych?- mruknęłam i poszłam sobie.

*

-Słuchaj, może wyszlibyśmy gdzieś razem?- zapytał Tadek siadając koło mnie na schodach

-Spoko.- uśmiechnęłam się, odsłaniając rzędy białych zębów.

-Masz prześliczny uśmiech.- powiedział Tadeusz przyglądając się mi.

-Dziękuję- mruknęłam i spuściłam głowę na dół.

-To jak? O 17?

-Spoko, tylko gdzie?

-Przyjadę do Ciebie.- powiedział i zerwał się ze schodów- Trener woła.- mruknął i pobiegł na boisko. Ja zostałam na miejscu.

-Ouuu… coś się zaczyna dziać.- zaśmiała się Alka która usiadła koło mnie

-Spadaj głupku.- dałam jej kuksańca w bok. Po chwili podbiegł Rafał.

-Słuchaj, Lilka potrzebuję żebyś zaopiekowała się dzisiaj Piotrusiem.

-Ale…-urwałam.

-Proszę, to bardzo ważne.

-No okej.- czyli ze spotkania z Tadeuszem nici. Chyba że wzięłabym Piotrusia ze sobą.

-To musisz go odebrać z przedszkola.

-Za ile?

-Pół godziny, jest piętnasta.

-No dobrze. Ala, jedziemy.- zawołałam przyjaciółkę i pojechałyśmy.

Odwiozłam Alę, odebrałam bratanka i pojechałam do domu chociaż troszkę przygotować się na spotkanie z Tadkiem.

Piotrusiowi włączyłam bajki, a sama poszłam się przebrać.

Ubrałam czarne rurki i miętową, za dużą bluzę. Do tego naszykowałam air maxy. Nie malowałam się zbytnio, tylko troszkę przypudrowałam twarz. Zbiegłam na dół i zaczęłam bawić się z Piotrusiem.

Szybko nadeszła 17 i usłyszałam dzwonek do drzwi. Był punktualnie. Ubrałam buty, wzięłam Piotrusia na ręce i poszłam otworzyć.

-Hej Lila- pocałował mnie na przywitanie w policzek. –Yyy… Piotruś, ale…

-Mała zmiana planów.- uśmiechnęłam się. –Kierunek plac zabaw.

-Wuuujek!- zawołał mały i przytulił się do Tadeusza.

-Hej hej. No to idziemy?

-Tiaaaak! Wsadziłam bratanka do wózka, zamknęłam drzwi i wyruszyliśmy we trójkę na plac zabaw. Tadeusz prowadził wózek, a ja trzymałam go pod ramię. Wyglądaliśmy trochę jak młode małżeństwo z dzieckiem.

*

-Wiesz, miałem trochę inne plany na dzisiaj.- uśmiechnął się Tadeusz kiedy doszliśmy już na plac zabaw.

-Ja też, no ale nie mogłam odmówić Rafałowi… W końcu mieszkam u niego…

-Rozumiem.- uśmiechnął się znowu. –Ale tak też może być fajnie.- powiedział i pobiegł do Piotrusia który bawił się w piaskownicy. Po krótkiej chwili dołączyłam do nich.

-Piotrek, nie syp na Tadzia piaskiem!- zawołałam kiedy kolejne wiaderko wypełnione piaskiem wylądowało na głowie piłkarza. Chłopczyk zaczął się śmiać.- Nie ładnie tak!

-Oj Lila, już spokojnie, nic się nie stało, niech się bawi.- uśmiechnął się Tadeusz i pocałował mnie w policzek.

-No dobrze, skoro tak twierdzisz…Idziemy na huśtawkę?- uśmiechnęłam się.

-Taaak!- zawołał Piotruś i pobiegł w stronę huśtawek.

-Uważaj!- krzyknęłam i pobiegłam za nim.

-Ałaaa…-mały potknął się o kamień i wywrócił się.

-Nie płacz.- wzięłam go na ręcę. –Nic się nie stało kochanie, cichutko…- mruknęłam.

-Młody, nie płacz, zagoi się.- dodał Tadeusz.

-Chyba już koniec na dzisiaj… Idziemy Piotruś?

-Nje!- zawołał i wyrwał się.- Husiu!- wskazał na huśtawkę.

-No to idziemy. –złapałam go za rączkę i poszliśmy.

*

Po kolejnej godzinie biegania mały już przysypiał. Wzięłam go więc na ręce, i położyłam w wózku.

-No to idziemy, w końcu – mruknęłam.

-Nie przesadzaj, fajnie było.- powiedział Tadeusz.

-Owszem, ale jestem strasznie zmęczona.

-Haha, młody dał wycisk.

-A żebyś wiedział, już na treningach mniej się męczyłam.- uśmiechnęłam się.

-Treningach?- zapytał zdziwiony.

-Tak, trenowałam nożną.

-Dlaczego już nie trenujesz?

-Kontuzja. Tyle.- urwałam temat.

-Spoko.- mruknął i wziął ode mnie wózek.

*

-Jezu, padam.- rzuciłam się na kanapę w salonie tuż po tym, jak położyłam Piotrusia spać.

-Zrobię herbaty.- powiedział Tadeusz i poszedł do kuchni.

10 minut później leżeliśmy na kanapie z kubkami gorącej herbaty.

-Zimno mi.

-Przytulę Cię.- Tadek uśmiechnął się szeroko.

-Idę po koc.

Chwilę później zwlekłam się na dół z kocem. Z powrotem położyłam się koło Tadeusza.

-Aaa.. -ziewnęłam.

-Co jest?

-Spać mi się chce.

-To idź spać.- powiedział i pocałował mnie w czubek głowy

-Okej. – wtuliłam się w piłkarza i zasnęłam.

Rano obudziłam się w mojej sypialni. Na podłodze leżała karteczka:

„Zasnęłaś wieczorem więc przeniosłem Cię tutaj. Mam nadzieję że się wyspałaś. Dziękuję za cudowny dzień.

Tadeusz  <3 „