Rozdział 5

Zaczęłam się zastanawiać nad słowami Alki. Nie no, dobra, ty by było dziwne, znamy się kilka dni. Wróciłam do obserwowania poczynań piłkarzy na treningu. Alka miała rację, Tadeusz często spoglądał w moją stronę. Również spojrzałam na niego. Gdy nasze spojrzenia spotkały się, piłkarz szybko spuścił wzrok.

-Ooo, love is In the air!- zafałszowała Ala.

-Jasne, to już  popatrzeć nie można?

-Nie- zaśmiała się.- Zabraniam.

-Ty to Se możesz.- prychnęłam i odwróciłam się do niej plecami.

- No Lilka nie obrażaj się proszę!

-Weź  do Waldzia spadaj sobie!

-Co?

-To!

- Waldek to tylko przyjaciel…

-To tak się teraz to nazywa?- zaczęłam się śmiać.

-Głupia jesteś….

-Ja?

-Tak! -krzyknęła, aż piłkarze się na nas popatrzyli. Spaliłyśmy przysłowiowego buraka i dalej siedziałyśmy cicho.

*

-Szkoda, że nie możecie z nami jechać.-powiedział smutno Tadeusz gdy piłkarze schodzili do szatni po treningu.

-Uuuuu- zawołał Mateusz.

-Powodzenia- szepnął Tadeuszowi na ucho Rafał i klepnął go w plecy.

-Rafał, zginiesz w domu.- krzyknęłam za odchodzącym bratem.- No niestety, to wasz wyjazd integracyjny- mówiłam próbując się nie roześmiać.

-A przyjdziecie z Alą chociaż się pożegnać?

-Jasne, że tak!

-Miło.- uśmiechnął się, a jego oczy błysnęły ze szczęścia.

-Liilka! Chodź już, nie romansuj, my chcemy do domu!- usłyszałam Łukasza.

-Muszę lecieć, pa- cmoknęłam Tadeusza w policzek jak to miałam w zwyczaju z moimi angielskimi przyjaciółmi.

-No nareszcie, ileż można…-jęczał Rafał gdy otwierałam auto.

-Tyle ile trzeba. Lepiej mnie nie denerwuj, bo pojedziesz autobusem.

Zadzwonił telefon Łukasza. Brat rozmawiał przez chwilę.

-Tak! Wreszcie skończyli remont mojego mieszkania! -zaczął się cieszyć jak dziecko

-No nareszcie, nie będę musiał się z tobą użerać- zaśmiał się Rafał.

-Ranisz.- jęknął napastnik.

-Przykro. A tak serio to za kilka dni wraca Kasia i Piotruś.

-Serio? Dlaczego nic nie mówiłeś?- zdziwiłam się.

-No a bo po co?

-To ja muszę zacząć szukać swojego mieszkania.

-Nie no, po co?

-Nie będę wam siedzieć na głowie, zwariowałeś?

-Tadeusz Cię z chęcią przyjmie…-szepnął Łukasz.

-Co?!

-Nie no nic…

-Boże, jacy wy jesteście głupi. Wstyd mieć takich braci.

-Lilka, naprawdę nie musisz szukać mieszkania. Mamy kilka wolnych pokoi.

-Ale nie chcę wam przeszkadzać…

-Nie będziesz. Obiecuję. Piotruś wreszcie zobaczy swoją ciocię…

- No dobrze, dla Piotrusia zostanę.-uśmiechnęłam się lekko. –A teraz idę zrobić obiad, a wy się ogarnijcie. I zero Fify!- krzyknęłam za nimi.

-Serio nie będziesz jechać z nami na Cypr?- zapytał podczas posiłku Łukasz.

-Nie. Nie mogę. To wasz obóz.

-Ale trener się zgodził…Lila, bez ciebie będzie nudno

-Wy nie macie się bawić, tylko trenować moi mili- zaśmiałam się.

-Lilka, proszę- dołączył się Rafał.

-Pojadę na następny. Koniec tematu- rzuciłam i zebrałam brudne naczynia i wstawiłam je do zmywarki.

-Zostaw, my posprzątamy.- bracia bliźniacy rzucili się do zmywarki.

-Okej…

-Idź sobie odpocznij.- dodał Łukasz.

-No dobrze- to było dziwne. Oni nigdy nie sprzątali. Musieli coś knuć.  Poszłam na w kierunku mojego pokoju i usiadłam na szczycie schodów, by słyszeć co mówią.

-Słuchaj, widziałeś jak Tadek patrzył się na Lilkę?- zapytał Łukasza Rafał.

 „Co za plotkarze!” -pomyślałam.

-Widziałem właśnie. Trzeba coś z tym zrobić, bo Lilka jest taka samotna…

-Forever alone.

-Tak, właśnie tak.

-No ale patrz, pasują do siebie… urocza była by z nich para.

-Dobra, pomyślimy po powrocie, skoro młoda nie jedzie- zakończył Rafał i zaczęli zbliżać się do schodów. Szybko pobiegłam do pokoju i włączyłam laptopa.

Otworzyłam Skype i znalazłam numer Ali w kontaktach. Akurat była dostępna. Nacisnęłam zieloną słuchawkę.

-Hej Lila! Co tam?- zapytała roześmiana Ala.

-Zrozum to: Łukasz i Rafał chcą mnie zeswatać z Tadeuszem!

-Skąd wiesz?

-Podsłuchałam dzisiaj ich rozmowę, kiedy sprzątali po obiedzie…

-Hahahahhahah swatka Łukasz i Rafał!

- To nie jest śmieszne, wiesz…Boję się co wymyślą. Przecież oni mają takie absurdalne pomysły…

-Dobra Liluś, pogadamy jutro, Lenka mnie woła. Papa, trzymaj się!- powiedziała i rozłączyła się.

No super. Jestem ciekawa co wymyślą moi genialni bracia. Postanowiłam iść do nich i skontrolować czy są spakowani. Mimo iż mają 25 lat, są jak dzieci.

-Heej, Rafał, spakowałeś się już do końca?- zapytałam stojąc w drzwiach.

-Taak, mam wszystko- powiedział nie odrywając wzorku od telewizora.- Szkoda, że nie jedziesz… Tadzio będzie tęs… -urwał widząc moją minę- No co taka prawda…

-Dlaczego wam tak zależy, żeby mnie zeswatać?

-Nam? Niee, wcale, masz chyba jakieś urojenia…

-Może pozwolicie, że ja sama będę decydować o moim życiu?

-Spokojnie, Mała.

-Prosiłam…

-No dobrze. Nie będziemy się wtrącać-powiedział Rafał, chociaż wiedziałam, że na pewno będzie inaczej.

Wróciłam do swojego pokoju i powoli zaczęłam pakować moją walizkę, w tajemnicy przed braćmi.  Do godziny 22 zdążyłam wszystko spakować. Poszłam się wykąpać i położyłam się spać.

*

Budzik zadzwonił o godzinie 11. Ubrałam krótkie szorty i luźną bluzkę, a  moje długie brązowe włosy spięłam w wysokiego kucyka.

Zbiegłam szybko po schodach. Zrobiłam kawę i zaczęłam szykować śniadanie. Gdy już wszystko było gotowe,  usiadłam przy stole pijąc capucinno i czekając na braci. Nie minęło 15 minut a na dół zszedł ubrany już Rafał.

-Gdzie Łukasz?

-No gdzie? Śpi.- mruknął.

-A ty co taki nie w humorze?

-Nie wyspałem się.

-Pośpisz w samolocie.- uśmiechnęłam się lekko.

-W cuda wierzysz?- zaśmiał się bramkarz.

-Ooo, śpiąca królewna nadeszła- zawołałam gdy Łukasz zwlekł się po schodach w piżamie.

-Spadaj Mała. Dajcie mi kawy- jęknął.

-Masz- podałam mu kubek- Ty też nie wyspany?

-Tiaa.. mruknął.

-To co wy oboje w nocy robicie?- zdziwiłam się.

Bracia tylko popatrzyli się na siebie i uśmiechnęli pod nosem.

-Wiedziałam. FIFA.- mruknęłam niezadowolona.

*

-Chłopaki! Już 13, jedziemy!- piłkarze włożyli torby do bagażnika.

-Tylko jedź powoli, proszę!- powiedział Łukasz zajmując miejsce koło mnie.

-Okej, mamy czas.- odparłam i ruszyłam w kierunku lotniska.

*

-No to pa, kochani- powiedziałam całując braci w policzek. Podobnie pożegnała się Ala z Waldkiem.

-Ej my też chcemy!- zawołał Marian, Paweł i Robert.

-No dobra- westchnęłyśmy i poszłyśmy pożegnać się z resztą drużyny.

-Naprawdę szkoda że nie jedziesz.- szepnął mi do ucha Tadeusz i przytulił mnie mocno.

-Może kiedy indziej- uśmiechnęłam się. Piłkarze przygotowali się do wejścia na samolot.

-Trenerze! Poczekajcie!- to był Mateusz, który jak zawsze się spóźnił. Na szczęście tym razem zdążył.

-Adres trener prześle mi smsem- powiedziała Alka, która pojawiła się koło mnie. Tak,  trener wiedział o naszej niespodziance.

-No to do jutra kochana.- przytuliłam przyjaciółkę na pożegnanie i poszłam do mojego auta.