Rozdział 3.

- Łukasz! Spóźnisz się idioto!- krzyczałam na brata który nadal grał w Fifę.

-Co się denerwujesz dziecko no!

-To, że za 15 minut macie być z Rafałem na treningu! I nie mów na mnie dziecko do cholery!- byłam wściekła na napastnika wrocławskiej drużyny.

-15 minut?! Dlaczego mi wcześniej nie powiedziałaś?- Łukasz rzucił pada i pobiegł po schodach po torbę.

-Mówiłam Ci to już od 30 minut! Ja idę po samochód.- rzuciłam i poszłam do garażu odpalić mojego kochanego mercedesa.

Chwilę później przybiegł Łukasz z bratem.

Nacisnęłam na gaz i pokierowałam się na stadion.

*

-Jezu, młoda, kto Cię nauczył tak jeździć?- zapytał Rafał wytaczając się na parking koło stadionu.

-Kilka lat w Anglii robi swoje braciszku- uśmiechnęłam się szeroko.

-Kto by pomyślał, że malutka, słodziutka Lilka to taki pirat drogowy- jęczał Łukasz.

-Nie jestem malutka. A teraz won na trening, macie 5 minut!- bracia zerwali się biegiem.

Tym czasem ja spokojnie zamknęłam auto, wzięłam torebkę i poszłam na stadion.

-Hej Lilka!- przywitałam się z szczęśliwą Alą.

-Hej hej kochana.- przytuliłam ją na powitanie.

-Co tak późno przyjechaliście? Umawiałyśmy się wcześniej…

-Spróbuj oderwać Łukasza od Fify…-uśmiechnęłam się.

  -No tak, Waldka tak samo- zaśmiała się- Idę po coś do picia, przynieść Ci coś?

-Hm.. Kawę poproszę.

-Okej- powiedziała Ala i zaczęła przeciskać się pomiędzy krzesełkami na stadionie.

Uśmiechnęłam się tylko widząc Alę walczącą z krzesełkami i podeszłam bliżej boiska.

-Heeej!- zawołał Waldek-Co tam?

-Heeej- odkrzyknęłam tak, żeby usłyszał. –Nic ciekawego, ty lepiej ćwicz!

-He He, po co?- zawołał się i położył się na murawie.

-Chłopaki! Na Waldka!- usłyszałam Mateusza Cetnarskiego. I tyle widziałam Sobotę. Koledzy rzucili się na niego, robiąc „kanapkę”

-Co tam się dzieje?- zapytała Ala która właśnie wróciła.- Trzymaj-podała mi kubek z kawą.

-Chłopacy zrobili na twoim Waldku kanapkę. –uśmiechnęłam się.

-Moim? Dlaczego?- zdziwiła się.

-Yy… Tak mi się powiedziało…- próbowałam jakoś to odkręcić.

-Jasne jasne… o co chodzi Lilka?

-No o nic no…

-Ja żyję! Przeżyłem!- wrzeszczał Waldek biegając po całym boisku. To dzięki bogu odwróciło uwagę Alicji.

-Uważaj bo zaraz zginiesz.- powiedział mój brat, Rafał i rzucił w Waldka korkiem.

-Grozisz mi?

-Tak!

-Czym?

-Śmiercią!- zawołał Rafał  i zaczął gonić Sobotę.

-Dziecinada- mruknęła Ala.

-Ratunku! Potwór!- wrzeszczał Waldek

-Za tego potwora oberwiesz podwójnie, żmijo!

-Kto mnie uratuje?!- nikt się nie odezwał.- Nikt mnie nie kocha?

-Ala Cię kocha.- odezwał się Tadeusz Socha, za co został spiorunowany wzorkiem przez wściekłą Alę.

-Ty się lepiej Tadziu nie udzielaj- zaśmiał się Marian, na co młody obrońca spuścił głowę.

-Przepraszam.- powiedział ze skruchą.

-Jezu! Tadeusz przeprasza! Niesamowite…-zdziwił się Mila.

-Co w tym takiego dziwnego?- zapytałam roześmianą Alę. Nie znałam jeszcze zbytnio drużyny.

-To że Tadeusz jest bardzo pewny siebie, czasami nawet bezczelny, nigdy nie przyznaje się do błędów lub porażki, i uwierz mi, zawsze dostaje czego chce.

-Aaaa- westchnęłam.

-Hahaha żartowałem debilu- klepnął „Milowego” po głowie. Zabawy wrocławskiej drużyny przerwało przyjście trenera Levego. W końcu za chwilę zaczynał się mecz o Mistrzostwo Polski! Cały stadion był zapełniony kibicami Śląska i warszawskiej Legii. Na przemian było słychać przyśpiewki Legionistów i Ślązaków. Pierwsza połowa minęła bez bramkowo. Wściekli piłkarze obu drużyn opuścili boisko.

Po przerwie, zmotywowani podopieczni Stanisława Levego napierali na bramkę Legii i w końcu udało im się trafić! Strzelcem był nie kto inny jak mój brat!  Niestety dalej potoczyło sbię niekorzystnie dla Wrocławian, Legia trafiła bramkę.

Sędzia doliczył 3 minuty. Zamieszanie pod polem karnym Warszawian, i…. tak! Waldek Sobota podwyższa wynik spotkania na 2:1! Śląsk mistrzem Polski! Niesamowita radość, cały stadion skacze i skanduje.

-Taaak! Tak! Tak! Nareszcie!- krzyczała Ala i uwiesiła mi się na szyi. Odwzajemniłam uścisk.

-Idziemy na dół?- zapytałam moją towarzyszkę.

-Tak, chodźmy- złapała mnie za rękę i zaczęłyśmy się przeciskać przez tłum.

-Aaa! Brawo brawo kochany!- krzyknęłam i przytuliłam Łukasza.

-Uuu… Łukasz, ładna dziewczyna!- krzyknął z drugiego końca korytarza Paweł Uliczny.

-Co za cwel- mruknęłam pod nosem, na co Łukasz zaśmiał się.- No ale taka prawda!

Po chwili przyszedł Rafał który udzielał wywiadu.

-Rafał! Świetnie dzisiaj broniłeś!- jego również przytuliłam.

-Dziękuję siostrzyczko- odpowiedział uradowany i pocałował mnie w policzek. Ulicznemu zrzedła mina, na co Łukasz wybuchnął śmiechem.

-Lilka, chodź!- zawołała Ala i obie weszłyśmy do szatni.

Totalne szaleństwo, chłopacy skakali, biegali, śpiewali…

-KTO WYGRAŁ MECZ?!- krzyknął Mila

-ŚLĄSK!

-KTO?!- powtórzył pytanie kapitan

-ŚLĄSK ŚLĄSK ŚLĄSK ŚLĄSK! DO BOOJU DO BOJUU!- skakałyśmy wraz z piłkarzami

-Rozumiem, że panny też będą na imprezie?- zapytał Mateusz.

-Hmm….-nie wiedziałam co powiedzieć.

-No jasne, że będą! -powiedział Waldek który nagle się pojawił pomiędzy mną a Alą.

-Gratuluję- powiedziała Ala i pocałowała Waldka w policzek.

-Uuuuuu- zawołali chórkiem Ślązacy.

-Debile- mruknął Waldek, a na policzki Ali wpełzł rumieniec.

*

15 minut później szłam z moimi braćmi do samochodu.

-Tylko teraz jedź spokojniej dobra?- uśmiechnęłam się tylko i nacisnęłam pedał gazu.

-Więcej z tobą nie jadę!- wykrzyczeli oboje na raz, trzaskając drzwiami.

-Najzabawniejsze że Wasze auta są w serwisie, po ostatniej imprezie.- oparłam się o maskę pojazdu.

-No dobra, będziemy, ale nie jedź tak więcej, proszę…- Łukasz klęknął na podjeździe.

-Okej, okej, a teraz widzę pokłon dla królowej Lilki!- zaśmiałam się.

-Tak jest!- powiedzieli oboje i się ukłonili.

-Nie myślałam, że to zrobicie…

-Wszystko byle byś spokojniej jechała.

-No dobra, ja idę się przygotować.- rzuciłam i pobiegłam do mojego pokoju.

*

Punktualnie o 19.30 zeszłam na dół, gdzie moi bracia tradycyjnie grali w fifę.

-Ło, nieźle się odstawiłaś- zawołał Łukasz, za co oberwał po głowie torebką. Pojechaliśmy.

Impreza rozkręciła się na dobre.  Robert z Przemkiem śpiewali Ona tańczy dla mnie, jednak Marian wyprawiał ciekawsze rzeczy:

-Mateusz! Kocham Cię! Wyjdź za mnie!

-Och Marianku…

Wtem interweniowała żona Mariana, Weronika, która siedziała ze mną i z Alką przy stoliku.

-Marian! Oszalałeś?!- po tym bramkarzowi odechciało się ślubu z pomocnikiem.

-Zaraz wracam, muszę iść do łazienki.- powiedziała Alka i odeszła od naszego stolika.

Usłyszałam krzyk Ali. Zerwałam się i pobiegłam tak szybko, na ile szpilki mi pozwalały.

Zobaczyłam Johana, ciągnącego Alę za włosy.

-Zostaw ją! –Voskamp odepchnął mnie, aż upadłam. Po chwili przybiegli Waldek, Rafał i Sebastian. Waldek, mimo tego że mój brat i Mila powstrzymywali go, rzucił się z pięściami na Voskampa.

-Ty skurwielu, kobiet się nie bije! -krzyknął, celując kolejnego prostego w Johana

-To moja narzeczona i będę robił z nią co chcę!

-Już nie. To koniec Johan, przykro mi.- Alka rzuciła mu pierścionek na kolana.

-Ty dziwko, pożałujesz- syknął, za co jeszcze oberwał od Waldka.

-Ala, nic ci nie jest? –podeszłam do przyjaciółki.

-Nie… w porządku. Już go zostaw, Waldek.

Piłkarze zostawili leżącego Voskampa.

Wraz z Alą poszłyśmy na parkiet. Tańczyłam z każdym, ale chyba najwięcej z Tadeuszem.

Po któreś z kolei piosence zmęczyłam się i podeszłam się napić.

Podszedł do mnie Paweł Uliczny.

„Boże, znowu on?” -pomyślałam

-Hej śliczna…-boże, jaka tandeta…- Może wyskoczymy gdzieś razem?- zapytał i objął mnie w talii.

-Echh…-westchnęłam.

-Sorry młody, ona jest moja- powiedział Tadeusz i przytulił mnie do siebie. Szybko wyrwałam się z jego objęć.

-Dzięki.- cmoknęłam go w policzek i poszłam do Ali która przeżywała podobną sytuację z Pawłem.  Obrońca wydawał się niezadowolony moim odejściem.

-Oj Paweł Paweł…- westchnęła Ala, gdy opowiedziałam jej sytuację z Ulicznym. Szybko o tym zapomniałyśmy i rzuciłyśmy się w wir zabawy.

Około godziny 3 nad ranem, wraz z braćmi pojechaliśmy do domu, tylko że role się odwróciły- oni odwozili mnie, a nie ja ich