Rozdział 19

*Ala* 

...co? -zapytała nerwowo Lilka.

 -Kto porwał córkę Twojej przyjaciółki.

-No kto kto?

 -Voskamp. Dziś widziałem go jak szedł na trening z małą dziewczynką.

-....o boże...wiedziałam.. -zająknęła się Lila .-Dobra dzięki wielkie Lucas. Ja kończę zadzwonię kiedy indziej.-rozłączyła się.

-Co? Co Ci powiedział?! -zapytałam.

 -To.. to... Voskamp porwał Lenkę...

 -CO KURWA?!

-Tak. To on ją porwał.  Lucas widział go dziś jak szedł z małą dziewczynką. Z Lenką..

-I co? -zapytałam po 10 minutach rozmowy.

-Wszystko już wiedzą. Teraz dopiero Johan ma przejebane. A Lenka...powinna być już jutro wieczorem we Wrocławiu.

-Jezu...dziękuję Ci.-mocno przytuliłam przyjaciółkę. -Za to że byłaś przy mnie przez te kilka dni. Jednak dobrze mieć przyjaciół.

-Zawsze Ci pomogę. Pamiętaj.-uśmiechnęła się szeroko. -Jutro na szczęście tylko 5 lekcji na uczelni. Jedziemy później na trening a następnie tylko czekać na telefon od policji.

-Dokładnie.

-No dobrze ja juz pójdę. Do jutra kochana.-powiedziała Lila.

 -No paaa. -pożegnałam sie z przyjaciółką. Następnego dnia około 10 poszłam na zajęcia. W przerwie spotkałam się z Lilką.

-Cześć kochana.-powiedziałam.

 -Heej.

-Coś się stało?

-Baśka się stała! Wkurwiła mnie.

-A o co poszło?

-Darła mordę że Tadek będzie jej, że na niego nie zasługuję, że jestem puszczalską dziwką.. boże jak ona mnie denerwuje! Udusiłabym sukę najchętniej.

 -Nie dziwię się. Sama mam ochotę to czasem zrobić.-odpowiedziałam popijając kawę.

-A co u Ciebie hm? -zmieniła temat.

-No powoli wszystko wraca do normy.-nawet się uśmiechnęłam. -Wczoraj Robert zapytał się mnie czy kiedyś wyobrażałam sobie siebie w sukni ślubnej haha.

-Ala czy ja o czymś nie wiem? -zaśmiała sie Lila.

-Głupku nic się nie dzieje...

 -Na razie...

-Zaraz oberwiesz. -pogroziłam jej książką.

-No przepraszam...-ja lepiej pójdę na zajęcia zanim oberwę! -odpowiedziała i szybkim krokiem odeszła. Po skończonych zajęciach razem z Lilką w nieco lepszych humorach udałyśmy się na trening.

-Hej Kasia.-przywitałyśmy się z przyjaciółką siedzącą już na trybunach.

-Cześć dziewczyny.-uśmiechnęła sie szeroko.-I jak tam sprawa z porwaniem?

-Wszystko się wyjaśniło. Okazało się że to Voskamp. -odpowiedziała za mnie Lila.

 -Boże...on jest nieobliczalny! -przejęła się Kasia.

-Wiemy. Ale całe szczęście sprawa już wyjaśniona..

-Właśnie. Nie mogę się doczekać kiedy znów ją zobaczę..

-Oo Aluś.. -Lila mocno mnie przytuliła.

-A Lenka kiedy już będzie we Wrocławiu? -zapytała Kasia.

-Dziś wieczorem policja powinna zadzwonić żebyśmy pojechały odebrać ją od nich.-powiedziałam.

-Dopiero 16...może pojedziemy na jakieś zakupy, kawę cokolwiek? Żeby czas szybciej zleciał..- -zaproponowała Lilka

-Świetny pomysł.-uśmiechnęłam się i zeszłam po schodach.

-Dziewczyny idziecie?

-Tak tak.-po chwili Kasia i Lila dołączyły do mnie i udałyśmy się do Magnolii Park. Chyba z 2 godziny chodziłyśmy po sklepach mając przy tym świetną zabawę. Kiedy siedziałyśmy w kawiarence zadzwonił mój telefon. Odebrałam. Tak jak myślałam był to policjant który prowadził sprawę porwania Leny.

 -Możemy już jechać po Lenkę! -pisnęłam szczęśliwa po kilku minutach rozmowy.

 -Zajebiście! Zapłacimy za kawę i jedziemy! -zadecydowała Lila. Kilka minut później byłyśmy już na miejscu.

-Wejść z Tobą? -zapytała z troską Lilka.

-Nie musisz. -uśmiechnęłam się i weszłam do środka.

 *

 (Lila)

Kilkanaście minut później z komisariatu wyszła Ala, a za nią Lena, która była mizernym cieniem dawnej Lenki. Blada, smutna, markotna, w różowym dresie, kryła się za plecami mamy.

-Lenuś, chodź do cioci- kucnęłam i wyciągnęłam ręce w kierunku dziewczynki. Normalnie Lena przybiegłaby szczęśliwa i wtuliła się w moje ramiona, jednak teraz podeszła wystraszona, z lekką obawą. Wzięłam ją na  ręcę.- Co jest malutka, co?

-Nie zabiezies mnie od mamusi?- zapytała z łezkami w oczkach.

-Nie no, coś ty kochanie! Nie płakusiaj!- otarłam wilgotne policzki dziewczynki.

-Chce do mamy. –mruknęła. Oddałam ją Ali.

-Chodź córeczko, jedziemy do Roberta, dobrze?- uśmiechnęła się Ala.

-Tak!- małej troszkę poprawił się humor.

Kilkanaście minut później  byłyśmy już na boisku na Oporowskiej.

-Taaak!- wrzasnęła ucieszona Lena. Piłkarze słysząc głos dziewczynki instynktownie odwrócili się.

-Lenuś!- zawołał Robert i podbiegł do dziewczynki. Chwilę później to samo zrobiła reszta drużyny. Ja z Alą usiadłyśmy na krytej trybunie.

-Coś się stało?- zapytała Ala, widząc, że siedzę cicho.

-Nie wiem właściwie…-mruknęłam. –Niby to nic takiego…

-Czyli co?

-Tadek cały czas mnie ignoruje, nie wiem dlaczego, nie odbiera, nie odpisuje, nie odzywa się do mnie.. chyba czas odpuścić…

-Zależy Ci na nim, prawda?

-No chyba tak, ale skoro on ma mnie gdzieś…

-Skąd wiesz, może jest inaczej?

-Ala, a w tej bajce były księżniczki?

-To żadna bajka- mruknęła.

-Mamuś! Choci tu!- Ala poszła  na dół, a ja założyłam słuchawki na uszy i puściłam *link* SS.

-I just wanted you to know, that baby you’re the best.- nuciłam pod nosem.

Nawet nie zauważyłam kiedy koło mnie usiadł Tadek.

-Co tam?- westchnął cicho.

-Nic. Zazdroszczę im szczęścia.- mruknęłam patrząc na Alę, Lenę i  Roberta.

-A ja nie. – uśmiechnął się pod nosem i mnie pocałował.

Przez chwilę byłam zaszokowana, nie wiedziałam co zrobić, siedziałam jak zamurowana.

Po chwili jednak wstałam, i wyszłam wściekła. Tadek poderwał się i pobiegł za mną.

-Lilka! O co ci chodzi?

-O co mi chodzi? O co raczej Tobie chodzi!

-Mi?- Tadeusz miał zdziwioną minę.

-Tak tobie idioto! Najpierw mnie ignorujesz, a teraz mnie całujesz, dając mi cholerne nadzieje?!- krzyknęłam.

-Ej, Lilka, czekaj.- podszedł do mnie i mnie objął.- Posłuchaj.

-Nie, nie posłucham Cię! Puść mnie- wyrwałam się i poszłam

Była już jesień, w powietrzu było czuć wilgoć, a na ulicach leżały stosy złocistych liści. Co chwilę padał deszcz, na ulicach roiło się od kałuż. Zrobiłam drobne zakupy i pojechałam do domu.

*

Zaparkowałam auto w garażu. Przed drzwiami zauważyłam jakąś drobną kobietę o kruczoczarnych włosach, ociekającą wodą,  stojącą z wielką walizką.

-Mamo? Co ty tu robisz?!

-No co? Wpuścisz mnie czy nadal będę tu moknąć i marznąć?!

-Już, już. –sięgnęłam klucze i otworzyłam drzwi.

-Gdzie Rafał? Gdzie Łukasz? A Kasia i Piotruś?- zaczęła wyliczać od progu mama.

-Rafał na treningu, Łukasz też, poza tym mieszka ze swoją dziewczyną- na to słowo mama zrobiła zaciekawioną minę.- Kasia w pracy, a Piotruś w przedszkolu.

-Aha…- mruknęła rozglądając się po domu.- A ty wreszcie pracujesz dziecko?

-Nie, studiuję.- zawołałam z kuchni wstawiając wodę.

-Co studiujesz?- zapytała mama siadając przy stole.

-Kawy? Herbaty?

-Kawy. Więc co studiujesz?

-Kosmetologię.

-Kosmetologię?- mruknęła z nutką pogardy w głosie.

-Tak.- woda się zagotowała, zrobiłam kawę i usiadłam po drugiej stronie stołu.

-Jak ci się żyje we Wrocławiu?

-Fajnie, mam świetnych przyjaciół.

-Oo… A jakiegoś porządnego mężczyznę?

-Nie.- Nie wspominałam mamie ani słowem o Tadku, ponieważ, odkąd tylko moi bracia zaczęli grać w Śląsku, a mama poznała całą drużynę, od razu znienawidziła Sochę. Nie wiem dlaczego…

-A jak tam ten gbur Socha?- no nie…

-Mhm, no jak? Gra, żyje, trenuje.- zbywałam mamę krótkimi słówkami.

- Pf… a miałam nadzieję, że go wyrzucili ze Śląska…

-MAMO!

-Co?

-Dlaczego ty go tak nienawidzisz? Przecież on nic Ci nie zrobił!

- Bo tak. A dlaczego ty go tak bronisz, co?

-Bo… zresztą nie ważne.

-Jasne.. dziecko lepiej pomóż mi zanieść walizkę do pokoju.- powiedziała mama wstając od stołu i biorąc swoją torbę podróżną, a mi zostawiając walizkę.

*

Gdy tylko wtaszczyłam walizkę mamy, poszłam do swojego pokoju. Sprawdziłam telefon. Na ekranie widniało 7 nieodebranych połączeń. Jedno od Rafała, 2 od Tadka i 4 od Ali. Zignorowałam telefony od piłkarzy i wybrałam numer przyjaciółki.

-Halo?- mruknęłam.

-Hej Lila! Co się stało, że tak nagle zniknęłaś?

- To nie rozmowa na telefon, jeszcze matka przyjechała…

-To może ja do ciebie wpadnę z Lenką, jeśli to nie problem?

-Jasne, wpadaj, Lena pobawi się z Piotrusiem- zaśmiałam się lekko.

-Okej, to za ile?

-Pół godziny. Akurat powinna już wrócić Kasia i Piotrusiem

-No okej. To będziemy.

Piętnaście minut później zeszłam na dół zrobić sobie herbaty.

-Lilka!- wrzasnęła mama wchodząc do kuchni.

-Czego?- oparłam się o blat.

-Idę do pani Tereski. Będę o 20.- powiedziała i wyszła.

Odetchnęłam z ulgą.

Chwilę później Kasia wpadła do domu.

-Hej Lila. Ja muszę jeszcze coś załatwić. Więc przyprowadziłam Piotrusia i lecę. Pa- dała mi buziaka w policzek i wyszła. Rozebrałam bratanka z kurtki, zrobiłam mu pić, dałam obiad, a potem włączyłam bajki w salonie. Chwilę później usłyszałam dzwonek do drzwi.

-Hej Ala.- przytuliłam przyjaciółkę.- Hej Lenka.- nie zdążyłam jej przytulić, bo od razu pobiegła do Piotrusia. Zaczęłyśmy się z Alą śmiać.

-A gdzie mamusia?- zapytała Ala siadając przy stole z kubkiem kawy.

-Poszła na ploteczki do pani Tereski.- mruknęłam

-hahahhahaha,  boże, serio?!

-No tak.- usiadłam obok.

-No ale opowiadaj.

-No więc to było tak…- w skrócie opowiedziałam jej poranną sytuację z Oporowskiej.

-Słuchaj powinnaś dać mu szansę chociaż wytłumaczyć się… Dzwonił do Ciebie?

-Tak 2 razy.

-I co?

-Nie odebrałam wtedy, a nie będę oddzwaniać. Wydaje mi się, że to nie sytuacja na telefon.

-Wiesz co masz racje.

-Skoro według Ciebie mu zależy, to będzie chciał się spotkać.- mruknęłam.

-No tak.

Na różnych rozmowach minęło nam dobre kilka godzin.

-Boże, patrz!- zawołałam wskazując na Lenkę śpiącą wraz z Piotrusiem.

-Jakie słodkie!

-Patrz jak ją przytulił…

-Zdjęcie zrób! – wyciągnęłam komórkę i zrobiłam dzieciakom kilka zdjęć.

-Już- uśmiechnęłam się.

-Skoro Lena zasnęła to my już idziemy.- Alka pocałowała mnie w policzek i wzięła córkę na ręce. Odprowadziłam je do drzwi, a potem położyłam Piotrusia do łóżeczka, a sama poszłam się wykąpać. Dzięki rozmowie z Alą, przemyślałam sobie parę rzeczy, i postanowiłam dać Tadkowi jeszcze jedną szansę. 

______________

przepraszam za przerwę, kryzys twórczy :))) zaczyna się coś dziać :)